ساکنان روستای شاه عبدالله به دلیل توفیق مجاورت باحرم
مطهر امامزاده شاه عبدالله(ع) و فضای معنوی آن ، از قدیم الایام دارای روحیه دینی -مذهبی
بوده اند و به انجام فرائض دینی اهتمام
ویژه داشته اند،یکی از زمانهایی که این روحیه بیشتر جلوه می نمود فرا رسیدن ماه
مبارک رمضان بود.
روزه داری
درتابستان حتی هنگام درو
بزرگترها بیشتر به یاد دارند که در شرایط سخت زندگی
پیش از انقلاب و بدون امکانات امروزی ،حتی در تابستانهای گرم که اکثر مردم به دروکردن محصول با دست(جیلم)مشغول بودند روزه
ی ماه مبارک رمضان ترک نمی شد.بلکه روحیه تعاون و همدلی تا جایی بود که افرادی که
زودتر دروکردنشان تمام می شدبه یاری(گارَی)دیگران می رفتند تا آنان هم زودتر محصولشان
درو شود.خدایشان بیامرزد که بلند همت بودند.
آنانی هم که کاری نداشتند ظهرها از شدت گرما به
حسینیه ی شاه عبدالله پناه می بردند وآنجا مشغول قرائت قرآن و استراحت می شدند
زیرا حسینیه قدیم به دلیل قرار گرفتن در بلندی و داشتن درها و پنجره های زیاد نسیم
خنکی درآن جریان داشت.بعد ظهرجوانان و نوجوانان به چاه ها کل حیدر (خدایش بیامرزد)
می رفتند و ضمن آوردن آب ، تشنگی خود را ،با ریختن چند ظرف آب بر سر و
بدنشان، کمی فرو می نشاندند.گاهی هم شدت
گرما جوانترها را وسوسه می کرد تا هنگام ریختن آب خنک روی صورتشان کمی از آن را می
مکیدند و در دهان می گرداندند.که این شعر سعدی زبان حالشان است:
به جهل ار شربتی خوردم مگیر از من که بد
کردم بیابان بود و تابستان و آب سرد و استسقا
شب های رمضان
غروب ها حال
و هوای معنوی بیشتری داشت. صدایی که در آن لحضات خوش آهنگ ترین صدا برای روزه
داران بود، صدای اذان مشهدی عبدالعلی بود که وقت خوش افطار را اعلام می نمود.بعد
از خوردن افطار هم نه برقی بود و نه تلویزیونی تا با سریال های پیاپی خود
مردم را خانه نشین کند، بنابراین اکثر
افراد در حسینیه و صحن آن جمع می شدند و سوره ای از قرآن کریم و دعای افتتاح و دیگر
ادعیه توسط افراد با سواد (ملا) روستا از
جمله مرحوم مشهدی غریب ،ملا یوسف ،حاج حیدر و ...قرائت می شد در ادامه هم روضه
مرحوم کربلایی عوض پایان بخش مراسم بود.
ادامه مطلب ...
