سابقه ی آموزش قرآن در منطقه ی ما

یکی از روشهای آموزش قرآن کریم که پیش از تشکیل و راه اندازی نظام سراسری آموزش و پروش در ایران رایج بود، آموزش در کلاس های سنتی (مکتب)ها بود .

در مکتب های قدیم ابتدا  «ملای مکتب » حروف الفبا را به شاگردان خود آمورش می داد سپس علائم را به آنان می آموخت ؛ حرکات کوتاه را «سر ، زر و بر»می نامیدند بنابراین فتحه را (سر)کسره را (زِِر)و ضمه را (بَر)می گفتند .

تنوین ها هم عبارت بودند از دو سر ،دو زر و دو بربه عنوان مثال می گفتند الف دو سر داره ،دو زر داره ، دوبر  می شود اَن و اِن و اُن و بقیه حروف الفبا را به همین نحو تمرین و تکرار می کردند.
هر کس حروف و علامتها را می آموخت می توانست کلمات را هجیمه بزند و هر کس توانایی این کار را داشت می توانست قرآن  را بخواند .
نکته ایی که باید متذکر شد این است که  فقط حروف ملفوظ یعنی حروفی که خوانده می شوند هجیمه زده می شوند و حروف ناخوانا(والی)در هجیمه در نظر گرفته نمی شوند.
به عنوان مثال آیه شریفه ی بسم الله الرحمن الرحیم جهت آشنایی شما عزیزان هجیمه زذه می شود.
ب و سین زر (بِس)میم زر(مِ)بِسمِ.لام الف (لا)هی زر (هِ)بسم اللهِ.ری و ح  سر(رَح)میم الف(ما)نون زر (نِِِ) رحمن .ری سر(رَ)حِیَی زر (حِی)میم زر (مِ)رحیمِ
بعد از خواندن قرآن ؛دیوان حافظ،جوهری ودیگر کتب  بنا به سلیقه و دانش ملای مکتب به شادگردان آموزش داده می شد.گاهی هم با وادارکردن شاگردان به نامه نگاری با افراد باسواد منطقه مهارت آنان را در نوشتن افزایش می دادند.
کسانی که توانایی خواندن قرآن و خواندن و نوشتن پیدا می کردند عنوان افتخار آمیز «ملا »بر اسمشان افزوده می شد.