بُرمه کُنونه

یاد اوسو که برمه ایکردیم

نویسنده:

عبدالعزیز موحدی  (در وبلاگ یا شاه عبدالله)

اوسو  من اسفند که علفل دنگ ایکردن . هر کی بی هر وسیلی که داشت ایره صحرا علفل من غله  یا من کمه یه  ایبرید ویاوه ایرخت من حونه  یه مقداریشه حیونل ایخردن  باقیش هم برمه ایکردن .

اما برمه چه بی؟

 بعد از علف برون  برمه کنون شروع یابی . هرکی حیون بیشتر داشت باید برمه بیشتری  درس بکرد.برمه جوری بی که یه نفری اینشهس پی کومه علفی و یه کم علفی من دسش ایپیچناد و یه نفری هم سر پا ویساده بی و علفل پیچنادیه من جهت مخالف پیچ اولی زر ایداد تا تقریبا طول چهارمتر  برسید. اوسو هرچه پیچناده بیدن بطور سه لایه ری هم اینهادنش  و یه بار دیه پیچش ایدادن و وه د طرفش ایکشیدن تا صدا بده.. البته جوری که تابش در نیایه.  ینه ایگفتن برمه یا بریده. البته ایسو که کشاورزی مکانیزه وابیده دیه کمتر برمه ایکنن و علف درنیدن یلکه بی دستگای پرس  علفل بهم فشارش ایدن تا بصورت یه قالب مکعب مستطیلی در بیایه بعد هم ای ننش تا خشک وابو سی زمستون حیونل یا خوراک گله.

شاه عبدالله در کتاب آثار شهرهای خلیج فارس

قریه ی شاه عبدالله، آبادی و بندر کوچکی است که در دامنه جنوبی ارتفاعات بین سردشت زیدون و رودخانه زهره و جلگه ساحل بندردیلم واقع است...چون «از این قریه» به اولین تپه و آغاز اطلال شهر مهروبان برسیم آثار بندها و پی های باروی شهر و برج راهنمای دریا که دیوارهای سنگی و گچی که در ساختمان آنها ساروج و ملاط گل ...به کار رفته، نمایان است

(به نقل کتاب آثار شهرهای خلیج فارس صفحه ی 3و4) 

عزاداری سنتی شاه عبدالله

دانلود تصویری عزاداری سنتی در حسینیه شاه عبدالله (ع)

 سینه زنی هیات رگ سفید شب عاشورا سال 1388 را اینجا دانلود کنید

عزاداری سنتی بوشهر

دانلود صوتی واحد بوشهری« بشنو اینک شیعه شور آفرین »

با توای عباس محمدی باغملایی

128kbps

ماه رمضان در روستای شاه عبدالله

ساکنان روستای شاه عبدالله به دلیل توفیق مجاورت باحرم مطهر امامزاده شاه عبدالله(ع) و فضای معنوی آن ، از قدیم الایام دارای روحیه دینی -مذهبی  بوده اند و به انجام فرائض دینی اهتمام ویژه داشته اند،یکی از زمانهایی که این روحیه بیشتر جلوه می نمود فرا رسیدن ماه مبارک رمضان بود.

روزه داری درتابستان حتی هنگام درو

بزرگترها بیشتر به یاد دارند که در شرایط سخت زندگی پیش از انقلاب و بدون امکانات امروزی ،حتی در تابستانهای گرم که اکثر مردم  به دروکردن محصول با دست(جیلم)مشغول بودند روزه ی ماه مبارک رمضان ترک نمی شد.بلکه روحیه تعاون و همدلی تا جایی بود که افرادی که زودتر دروکردنشان تمام می شدبه یاری(گارَی)دیگران می رفتند تا آنان هم زودتر محصولشان درو شود.خدایشان بیامرزد که بلند همت بودند.

آنانی هم که کاری نداشتند ظهرها از شدت گرما به حسینیه ی شاه عبدالله پناه می بردند وآنجا مشغول قرائت قرآن و استراحت می شدند زیرا حسینیه قدیم به دلیل قرار گرفتن در بلندی و داشتن درها و پنجره های زیاد نسیم خنکی درآن جریان داشت.بعد ظهرجوانان و نوجوانان به چاه ها کل حیدر (خدایش بیامرزد) می رفتند و ضمن آوردن آب ، تشنگی خود را ،با ریختن چند ظرف آب بر سر و بدنشان،  کمی فرو می نشاندند.گاهی هم شدت گرما جوانترها را وسوسه می کرد تا هنگام ریختن آب خنک روی صورتشان کمی از آن را می مکیدند و در دهان می گرداندند.که این شعر سعدی زبان حالشان است:

به جهل ار شربتی خوردم مگیر از من که بد کردم          بیابان بود و تابستان و آب سرد و استسقا

شب های رمضان

غروب ها حال و هوای معنوی بیشتری داشت. صدایی که در آن لحضات خوش آهنگ ترین صدا برای روزه داران بود، صدای اذان مشهدی عبدالعلی بود که وقت خوش افطار را اعلام می نمود.بعد از خوردن افطار هم نه برقی بود و نه تلویزیونی تا با سریال های پیاپی خود مردم را خانه نشین کند، بنابراین  اکثر افراد در حسینیه و صحن آن جمع می شدند و سوره ای از قرآن کریم و دعای افتتاح و دیگر ادعیه توسط افراد با سواد (ملا)  روستا از جمله مرحوم مشهدی غریب ،ملا یوسف ،حاج حیدر و ...قرائت می شد در ادامه هم روضه مرحوم کربلایی عوض پایان بخش مراسم بود.

امامزاده عبدالله بن محمد باقر (ع) بهشت ناشناخته معنویت

قبل  از هر چیز از  برادر گرانقدر و دلسوز به منطقه امام زاده عبدالله بن محمد باقر (ع) که خود از دلیرمردان عرصه جنگ و پیکار با دژخیمان است ,(که در مبحثی جداگانه در مورد ایشان قلم خواهم نگاشت ) جناب آقای لطیف دروشی که از اینجانب جهت نگارش دل نوشته هایم دعوت بعمل آورده اند تقدیر و تشکر دارم . در دنیایی که انتقال سخن و کلمه با زدن یک کلید بر صفحه کلید رایانه انجام میشود ، بجا بود که آقای لطیف درویشی با معرفی دیار خود  (امامزاده عبدالله بن محمد باقر (ع) )که بهشت گمشده ی معنویت در ایران اسلامی است بپردازد . امیدوارم من هم  با راهنمایی ها و ارشادات ایشان و  قلم شکسته خود بتوانم قدمی کوچک در اعتلای فرهنگ غنی  منطقه داشته باشم .

در اولین قدم نخستین مطلبم را به شرح ذیل تقدیم میدارم :

روستای امام زاده عبدالله

از آنجا که روستای مذکور تا آخرین نقطه مرزی استان بوشهر کمتر از 4 کلیومتر فاصله داشته و تقریبا 15 کیلومتر با مرکز شهرستان دیلم به عنوان شمالی ترین نقطه استان بوشهر فاصله دارد از لحاظ فرهنگ و اداب و رسوم ومعاشرت وجه تشابه های زیادی بین روستاهای امام زاده عبدالله و دیلم دیده می شود .

تشابه فرهنگ و کسب و کار و اشتغال مردم روستا در شهرستان دیلم توانسته است آمار چشم گیری  از مهاجرات از این روستاه به دیلم را به خود اختصاص داده و باعث تخلیه روستا و توسعه سکونت آن شهرستان گردد .

بر اساس امار سال 1389 که به منظور ادامه اجرای یکی از برنامه های معنوی (بعدا مفصلا توضیح داده خواهد شد ) توسط خانواده های روستا ؛جمع آوری کردم ؛  قریب به 70 خانوار این روستاها در این شهرستان ساکن هستند . که بیشترین آنها از روستا ی مالکی و شاه عبدالله می باشند .

همانطور که گفته شد یکی از دلایل اصلی  مهاجرت مردم به این شهرستان اشتغال بوده که در بحثی جداگانه بدان خواهم پرداخت .