دیار ما  - شاه عبدالله (مهروبان)،هندیجان ، خوزستان

دیار ما - شاه عبدالله (مهروبان)،هندیجان ، خوزستان

معرفی ابعاد فرهنگی ،تاریخی و اجتماعی دیار شاه عبدالله
دیار ما  - شاه عبدالله (مهروبان)،هندیجان ، خوزستان

دیار ما - شاه عبدالله (مهروبان)،هندیجان ، خوزستان

معرفی ابعاد فرهنگی ،تاریخی و اجتماعی دیار شاه عبدالله

گپل خمونی حرف «چ»

لغات ، اصطلاحات و ضرب المثل ها

 

چارک:از اوزان قدیم معادل یک چهارم من که در منطقه شاه عبدالله معادل 107کیلوگرم می باشد.

چاروا:چارپا،اسب و استرو ...

چارَی  کسی کردن:بر کسی غلبه کردن

چاری زار:زمینی که خاک  چاری دارد

چاری: نوعی مصالح ساختمانی مانند گچ و خاکستری رنگ که از پختن خاکی مخصوص درست می شود.

چازگَی:چاشتگاه

چاس:نهار

چاکلیت:شکلات

چال:حیوان پیشانی سفید

چال:گود

چالمه :نوعی بیماری.دل درد

چالو کردن:روشن کردن

چاله دون:آشپزخانه


ادامه مطلب ...

روضه خوانان منطقه شاه عبدالله


یکی از برکات وجود  بارگاه  حضرت امامزاده عبدالله (ع)و دیگر امامزادگان در این منطقه از قدیم الایام تاکنون ،برگزاری مجالس  مذهبی در ایام  ولادت و شهادت حضرات معصومین (ع)و بویژه مجالس روضه و عزاداری حضرت سیدالشهداء(ع)در ماههای محرم و صفر می باشد.
علاقه وافر و اظهار ارادت
مردم منطقه ما به اهل بیت اطهار(ع)باعث پیدایش و شکوفایی استعداد هایی در زمینه روضه خوانی و تبلیغ دین را فراهم نموده است .
آنچه از گذشتگان به یادها مانده است روضه خوانان  منطقه شاه عبدالله عبارتند از:

1- مرحوم کل آخوند ملاابراهیم  (تحصیل کرده در حوزه علمیه بهبهان )
2-  مرحوم شیخ محمد فرزند کل آخوند

3-مرحوم  شیخ عباس فرزند کل آخوند
4- مرحوم ملاغلامشاه فرزند کل آخوند
5- مرحوم کل غلامشاه فرزند کل شعبان
6- مرحوم کربلایی عوض فرزند محمد و نوه دختری کل آخوند

این خادمان درگاه اهل بیت (ع)علاوه به برپایی مجالس  در جوار حرم امامزاده عبدالله(ع)توفیق تبلیغ دین و بیان احکام در مناطق همجوارمانند بندردیلم  روستاهای لیراوی و منطقه زیدون را نیز داشته اند.
خداوند روح این بزرگواران را شاد  و بر خوان کرم پیامبر اکرم (ص)و خاندان طاهرینش مهمان فرماید.شادی روحشان صلوات
در آستانه پیروزی انقلاب اسلامی  نیز این روحیه مذهبی سبب شد جوانانی از منطقه ی ماعلاقه مند به تحصیل در حوزه های علمیه شدند و در دارالعلم آیت الله بهبهانی اهوازمششغول تحصیل گردیدند واین روند پس از پیروزی انقلاب اسلامی شدت یافت و هم اکنون فضلا و طلاب بسیاری از منطقه شاه عبدالله در حوزه علمیه قم و دیگر شهرستانها در حال تحصیل هستند .توفیق همگان را از خدای منان خواستاریم.
عزیزانی که از دیگر روضه خوانان منطقه عکس و اطلاعات بیشتری در اختیار دارند، در تکمیل این مطلب همکاری فرمایند.

بر چهره ی پر ز نور مهدی صلوات


میلاد حضرت بقیه الله الاعظم امام زمان (عج) برهمگان مبارکباد.

سابقه ی آموزش قرآن در منطقه ی ما

یکی از روشهای آموزش قرآن کریم که پیش از تشکیل و راه اندازی نظام سراسری آموزش و پروش در ایران رایج بود، آموزش در کلاس های سنتی (مکتب)ها بود .
در مکتب های قدیم ابتدا  «ملای مکتب » حروف الفبا را به شاگردان خود آمورش می داد سپس علائم را به آنان می آموخت ؛ حرکات کوتاه را «سر ، زر و بر»می نامیدند بنابراین فتحه را (سر)کسره را (زِِر)و ضمه را (بَر)می گفتند .
تنوین ها هم عبارت بودند از دو سر ،دو زر و دو بربه عنوان مثال می گفتند الف دو سر داره ،دو زر داره ، دوبر  می شود اَن و اِن و اُن و بقیه حروف الفبا را به همین نحو تمرین و تکرار می کردند.
هر کس حروف و علامتها را می آموخت می توانست کلمات را هجیمه بزند و هر کس توانایی این کار را داشت می توانست قرآن  را بخواند .
نکته ایی که باید متذکر شد این است که  فقط حروف ملفوظ یعنی حروفی که خوانده می شوند هجیمه زده می شوند و حروف ناخوانا(والی)در هجیمه در نظر گرفته نمی شوند.
به عنوان مثال آیه شریفه ی بسم الله الرحمن الرحیم جهت آشنایی شما عزیزان هجیمه زذه می شود.
ب و سین زر (بِس)میم زر(مِ)بِسمِ.لام الف (لا)هی زر (هِ)بسم اللهِ.ری و ح  سر(رَح)میم الف(ما)نون زر (نِِِ) رحمن .ری سر(رَ)حِیَی زر (حِی)میم زر (مِ)رحیمِ
بعد از خواندن قرآن ؛دیوان حافظ،جوهری ودیگر کتب  بنا به سلیقه و دانش ملای مکتب به شادگردان آموزش داده می شد.گاهی هم با وادارکردن شاگردان به نامه نگاری با افراد باسواد منطقه مهارت آنان را در نوشتن افزایش می دادند.
کسانی که توانایی خواندن قرآن و خواندن و نوشتن پیدا می کردند عنوان افتخار آمیز «ملا »بر اسمشان افزوده می شد.

ادامه مطلب ...

میرشکاران منطقه شاه عبدالله

در این یادداشت که زیر مجموعه ی موضوع پیشکسوتان منطقه شاه عبدالله است به معرفی میر شکاران منطقه خواهیم پرداخت.

قبل از معرفی این افراد به اطلاع جوانان عزیز می رساند که «میرشکار »در منطقه ما به کسانی گفته می شود که دارای تفنگ شکاری بوده اند و در شکار کردن مهارت داشته و با این عنوان در منطقه شهرت داشته اند.این افراد عبارتند از مرحومان :

1-رضای حسین(بوخداداد)

2-باعیسی

3-غلامشاه با عیوض

4-محمدمومد

5-باناصر

6-خلیفه محمد

7-با ناصر

8-مختار کلاسین

9- عبدالرحمن حاج غلامشاه

10-حاج احمد بابریم

خداوند همه درگذشتگان بویژه این افراد را غریق رحمت خود کند.

کسانی که اطلاع بیشتری در این خصوص دارند پیام بگذارند پس از بررسی ، ثبت خواهد شد.


***

افراد زیر توسط خوانندگان محترم معرفی شده اند.


1-حاج ابراهیم ملا عبدالله

2-حاج حیدر

3-مرحوم مشهدی بهرام متولی

4- مختار حاج صادق

5-مرحوم کل عباس حاج حسین

میلاد حضرت علی اکبر (ع)





خجسته میلاد مسعود حضرت علی اکبر (ع) و روز جوان بر همه محبان آن حضرت بویژه جوانان عزیز مبارک باد

همراه با ملکوتیان (4) شهید غلام درویشی



شهید غلام درویشی - دی ماه 1361دهلران


بیستم تیر ماه یادآور عملیات قدس 3 در سال 1364و شهادت پاسدار اسلام شهید غلام  درویشی می باشد شهید غلام مهارت و تجربه زیادی در گروه تخریب کسب کرده بود به همین خاطر برادران رزمنده ایشان را «انشتین» خطاب می کردند.
این شهید والامقام در اول شهریور سال 1345 در روستای رگ سفید از توابع شهرستان هندیجان دیده به جهان گشود.دوره ی ابتدایی را در تنها دبستان یک کلاسه ی روستا گذراند.سپس دوره ی راهنمایی را در شهر هندیجان در مدرسه راهنمایی طالقانی دور از خانواده طی نمود .او به منظور ادامه ی تحصیل در دوره ی دبیرستان به شهرستان گناوه رفت و در یکی  از دبیرستانهای آنجا ثبت نام کرد ولی به خاطر عشق و شوقی که به اسلام و انقلاب داشت به پیروی از سخنان حضرت امام خمینی و به خاطر نیازی که در جبهه می دید همانند هزاران جوان دیگر فعالانه راهی جبهه  های نور علیه ظلمت شد.او از سنگری به سنگر دیگر پا می گذاشت و همین عشق او به حضور مداوم در جبهه باعث شد که میان او و درس جدایی بیفتد.
غلام در عملیاتهای بیت المقدس،رمضان،محرم ،والفجر و قدس 3شرکت کرد و در پیروزیهای چشمگیر رزمندگان نقش بسزایی داشت.

ادامه مطلب ...

گپل خمونی حرف «حا»

لغات

 

حالو: دایی

حَیون: بز و گوسفند

حلوا پشوک: حلوای ارده

حَمیرک: مایه خمیر

حََمیر:خمیر

حَوْشا:حصاری که حیوانات در آن نگهداری می شوند.

حَوْلی :کره الاغی که موقع سواری آن شده باشد.

حلواتََرک:نوعی حلوا با آرد گندم و شکرو روغن درست می شوند.

حونه دار: صفت انسان مهمان گیرنده و کسی که زیاد مهمان برای او می آید.

حُف کردن: فوت کردن

حَف دادن:تقت دادن

حالی کردن:فهماندن

 

اصطلاحات  و ضرب المثل ها

 

حساب حسابه کُکا برادر :وقتی کسی موقع دریافت طلب خود تعارف کند به او می گویند

حالتو:کسی که بیماری صرع دارد.

حال حال گشتن:بیماری که حالش متغیر است.


آمد به جهان اسوه ایثار اباالفضل

خجسته زاد روز اسوه شجاعت ،وفا،ایثار و جانبازی حضرت ابالفضل العباس(ع) رابه محضر همه محبان آن حضرت شاد باش عرض می کنیم .

همچنین روز جانباز را به همه جانبازان سرافراز تبریک می گوییم و از خدای تعالی سلامتی و حسن عاقبت برای همگان خواستاریم .


شعر زیر تقدیم به جانبازان عزیز از آقای نادر فخرآور

جانباز یعنی...

همچون علمدار عشق است ،مردی که یک پا ندارد

او روح پر شور معناست،کاری به دنیا ندارد

آن کس که در جبهه ی جنگ ،جنگید و یک پای خود داد

بس نوجوان است و شاید از بیست بالا ندارد

روح بلندش چو سیمرغ ،همواره چالاک پیماست

گیرم که همچون تو پایی چالاک پیما ندارد

تق تق کنان عصایش ،آواز شیرین عشق است

صوتی که در خاطر ما، جز عشق معنا ندارد

بادا مبادا چه گویی،در زردی لحظه هایت

بادا چو جانباز باشد،دیگر مبادا ندارد

جانباز یعنی صداقت ،جانباز یعنی نجابت

یعنی که الگوی طاقت،یعنی تماشا ندارد

از پیش تیر نگاهت ،ای شاعر کولی پیر

رفتست و خالیست جایش،مردی که یک پا ندارد

قرآن در کلام امام حسین(ع)

1-ثواب قرائت قرآن

امام حسین (ع)فرمود:« کسی که یک آیه از قرآن در نماز خود ایستاده بخواند، برای هر حرفی صد پاداش نیکو برای آن شخص نوشته می شود . اگر در غیر نماز بخواند خداوند به هر حرفی ده  حسنه به او عطا می کند . پس اگر قرآن را بشنود به هر حرفی یک پاداش نیکو به او عطا می کند . و اگر کسی تمام قرآن را در شب بخواند فرشتگان بر او درود می فرستند تا صبح شود و اگر در روز تمام قرآن را بخواند فرشتگان بر او درود می فرستند تا شب.و دعای او برآورده است و به اندازه ی آنچه بین زمین و آسمان است به او پاداش داده می شود».

2-اقسام معارف قرآن 

امام حسین (ع) فرمود: کتاب خدا بر چهار چیز استوار است: عبارات، اشاره ها،لطایف و حقایق.اما عبارات آن برای توده ی مردم است. و اشاره ها از آن خواص و بندگان ویژه است و لطایف برای اولیاء است و حقایق آن برای پیامبران است.


................................................

فرهنگ سخنان امام حسین (ع): محمد دشتی ، صفحه 305