روز دحو الارض

 حسن بن علی وشّا می‌گوید:من کودک بودم که شب بیست و پنجم ذی‌القعده با پدرم در خدمت امام رضا(ع) شام خوردیم. آن‌گاه آن حضرت فرمود: امشب حضرت ابراهیم(ع) و حضرت عیسی(ع) متولّد شده‌اند و زمین از زیر کعبه پهن شده است، پس هر که روزش را روزه بدارد، چنان است که شصت ماه را روزه داشته است.(1)

از حضرت علی(ع) روایت است که فرمود: «نخستین رحمتی که از آسمان به زمین نازل شد، در روز بیست و پنجم ماه ذی‌القعده، روز دحوالارض بوده است. و هرکس این روز را روزه بدارد و شب آن را به عبادت بپردازد، به پاداش عبادت صد‌ساله رسیده است؛ عبادت صد ساله‌ای که روز‌های آن را به روزه و شب‌های آن را به عبادت گذرانیده است. و هر جماعتی که در این روز گِرد هم آیند و به ذکر پروردگار بپردازند، پراکنده نخواهند شد مگر آنکه خواسته‌های آنان برآورده خواهد شد و در این روز هزاران رحمت از سوی پروردگار نازل می‌شود که نودونه درصد آن از آنِ کسانی است که روزش را به روزه و ذکر مشغول باشند و شبش را به احیا و عبادت.» (2)

------------------------------------------------------------
1- مفاتیح الجنان، ص 451.
2- مراقبات، صص 186 و 187.

امکانی جدید

ارائه خدمتی جدید به دوستان

خرید آنلاین و فوری شارژ به صورت شارژ مستقیم سیم کارت های اعتباری همراه اول و ایرانسل

و یا خرید کارت شارژ با یک کلیک

تبریک ولادت حضرت معصومه(ع)

خاک این شــهر به چشــمان تو عادت دارد  خـــوش به حال نفـــس قـــم که لیاقت دارد  چــون تـــو یـــک روز از این کوچه گذشتی عمری زندگی در دل این شهر سعادت دارد  گنبــدت پـــر شـــده از کفتر و تنها دل من  چـــــون کلاغـــی ست که رویای زیارت دارد  کوچک است آه ولی حوض تو با دریا و ...  گنبـــدت با خـــــود خورشــــــید رقابت دارد  حرمت مثل نگینی است ولی در دل خاک  زیر خاکـــی همـه جا این همـــه قیمت دارد  حرمت مثل نگینی ست در انگشتر شهر  که در اطـــراف خودش فاضــل و بهجت دارد  حرم حضـــرت معصـومه و درهای بهشت  جمکران، این همه این شهــــر علامت دارد  لقب «معصومه» را امام رضا (علیه‌السلام) به خواهر خود عطا فرمودند. آن حضرت در روایتی می‌فرمایند: «هر کس معصومه را در قم زیارت کند، مانند کسی است که مرا زیارت کرده است.» (ناسخ التواریخ، ج 3، ص 68، به نقل از کریمه اهل بیت، ص 32) اَلسَّلامُ عَلَیْکِ یا فاطِمَةَ الْمَعْصُومه علیهاالسلام آیت الله سید نصرالله مستنبط از کتاب «کشف اللئالی» نقل فرموده که روزی عده‌ای از شیعیان وارد مدینه شدند و پرسش‌هایی ‌داشتند که می‌خواستند از محضر امام کاظم (ع) بپرسند. چون امام (ع) در سفر بودند، پرسش‌های خود را نوشته به دودمان امامت تقدیم ‌نمودند. هنگامی که عزم سفر کردند، برای پاسخ پرسش‌های خود به منزل ‌امام (ع) شرفیاب شدند. امام کاظم (ع) مراجعت نفرموده بود و آن‌ها امکان توقف نداشتند. از این رو حضرت معصومه (س) پاسخ آن پرسش‌ها را نوشتند و به آن‌ها تسلیم نمودند. آن‌ها با مسرت فراوان از مدینه منوره خارج شدند و در بیرون مدینه با امام کاظم (ع) مصادف شدند و داستان خود را برای آن حضرت شرح دادند. هنگامی که امام (ع) پرسش‌های آنان و پاسخ‌های حضرت معصومه (س) را ملاحظه کردند، سه بار فرمودند: «فداها ابوها» «پدرش به قربانش باد».