کرامات امامزادگان شاه عبدالله و شاه محمود (ع)

کرامات امامزادگان شاه عبدالله و شاه محمود (ع)

به نقل از یادداشتهای جناب آقای حاج شیخ ملا یوسف درویشی روحانی محل و امام جماعت حرم مطهر شاه عبدالله(ع)

گردآورنده : ابراهیم درویشی

نورباران حرمین  

در سال 1339 یا 1340 {شمسی} شب جمعه بعد از نماز مغرب و عشاء ناگهان صدای عده ای از اهالی روستا بلند شد سراغ گرفتم چه خبر است گفتند عده ای دارند دعوا می کنند! بعد پیرزنی بنام والده مشهدی عبدالعلی گفت می گویند امامزاده عبدالله نورباران می کند! بنده رفتم طرف امامزاده ناگهان دیدم گنبد امامزاده محمود که فاصله ای با {گنبد} امامزاده عبدالله ندارد به اندازه یک لامپ صد {وات} روشن است ناگهان صدا از داخل صحن امامزاده عبدالله بلند شد. دیدم تمام داخل حرم به اضافه دو تا گلدسته وگنبد قدیمی روشن است درست مانند گنبد امامزاده محمود روشنایی می دهند مردم روستا با سلام و صلوات شادی می کردند زنها هلهله می کردند مرحوم کربلایی عوض{امام جماعت سابق} که ناظر این کرامت بود فرمود الان یک ساعت و ربع است که نورباران ادامه دارد. شاهدین این قضیه 1- مرحوم کربلایی عوض روضه خوان 2- مرحوم مشهدی ابراهیم 3- دی {مادر}غلامشاه باخلف 4- مرحوم مشهدی بهرام و آنهایی که تا این تاریخ زنده اند 1- مشهدی عبدالعلی 2- حاج جوهر 3- مشهدی غلامشاه کربلایی مصطفی 4- حاج عبداامام 5- حاج شیخ عبدالحسین مطهری و کل اهالی روستا و خود اینجانب یوسف درویشی و برادرانم بنام عبدالله و مراد . خدا را شاهد می گیرم که این قضیه را به چشم خود دیدم روز بعد رفتم دیلم پیش مرحوم حاج شیخ عبدالوهاب شریعت نامه از طرف مرحوم کربلایی عوض بردم خیلی خوشحال شد اظهار داشت این نور امام زمان (ع) بوده که به زیارت امامزاده عبدالله (ع) آمده است.تاریخ 82/5/22

یادآوری می کنم که معجزه نورباران در زمانهای قدیم به کرات توسط اهالی رویت می شد و این قضیه که جناب پدر بزرگوارم نقل نموده از معروفترینشان است . ولی متاسفانه سعادت دیدن این چنین معجزاتی در سالهای اخیر از ما سلب شده است.

بنده در زمان خدمت وظیفه این جریان را برای یکی از فرمانده هان سپاه بنام سرهنگ جواد شریفی نقل نمودم که ایشان طی اظهار نظر جالبی بیان نمود : ببین کار ما به کجا کشیده که حتی از دیدن نور امام زمان (عج) محرومیم.

شفا یافتن دختر نابینا

در تاریخ 13 اردیبهشت 1376 روز شنبه بعدازظهر بنا به گفته حاج مصطفی و فرج درویشی و تعدادی از زنان روستا که شاهدان عینی بودند دختری از اهواز که خود و مادرش عرب زبان بودند مدت 7 سال نابینا بود و سنش به 17 سالگی میرسید به اذن خدا و به برکت کرامت امام زاده عبدالله(ع) چشمهایش روشن{بینا} شد و خود اینجانب صدای هلهله و شادی آنها را به گوش شنیدم.

شفا یافتن زنی که سردرد داشت

در تاریخ 79/2/3 برابر با 18 ماه محرم الحرام روز شنبه همسرمالک فرزند مرحوم شکرالله ساکن {شهرستان} هندیجان روستای چم رحمان که ناراحتی شدیدی از ناحیه سر داشت و گویا ناراحتی قلبی نیز داشت حدود 45 دقیقه مانده تا اذان مغرب {برای توسل} کنار ضریح امامزاده عبدالله می نشیند. زنهای همراه به او می گویند همین جا دراز بکش و استراحت کن. در همین حال به خواب می رود  که ناگهان سید بزرگواری که چوب خیزرانی در دست دارد از ناحیه سرش به او اشاره می کند که بلند شو. ان زن می گوید سرم درد می کند . سید می فرماید بلند شو که سرت خوب شد و این زن هم بنا بر گفته شاهدان عینی که تعدادی از زنان روستا بودند مانند مادر اسماعیل (همسرحاج حسین) که در آنجا حضور داشتند بلند شد با حالتی که صحیح و سالم بود.                                                    

شفا یافتن دختر نابینا (کرامتی دیگر)

در تاریخ 84/4/9 قبل از باراندازی حرم شاه عبدالله که هنوز بارگاه قبلی امامزاده وجود داشت فردی بنام حاجی سام معروف به بو حسین که در حال حاضر ساکن بندر دیلم هستند و قبلا در روستای بنه احمد (از توابع بندردیلم) زندگی می کردند از امام زاده بیرون آمد و اعلام کرد که دخترم بیناییش را از دست داده بود او را جهت مداوا به شیراز بردم که دکتر گفت علاج ندارد ولی الان به برکت امامزاده عبدالله چشمهایش روشن{بینا} شد. یکی از شاهدان عینی که یادم می آید مشهدی عوض معروف به بوکنار بودند.