شعری از بوزمون

به نام خدا 

 یکی از شعرای محلی سرا مرحوم «کربلایی محمد درویشی فرزند کربلایی عباس معروف به بوزمون»بود. این مرحوم با اینکه سواد خواندن و نوشتن نداشت ولی از ذوق و قریحه ذاتی بالایی که لازمه ی شاعری است برخوردار بود و در موضوعات مختلف به زبان محلی شعر می گفت. روحش شاد 
 

شعری  از ایشان در مدح حضرت شاه عبدالله(ع)  

این یکی باشد ز اولاد کربلا      از همه رفع ای کنه درد و بلا
نقره کوب باشد در و پنجرش     آب دریا آورد اینجا معجرش
در تایخ نوشته بید در تذکرش      شهری بید ماهرویون دور و برش
در زمان منصور دوانقی       گشت شهید دهس نامرد ناحقی
بی سبب گشته شهید مظلوم و پاک    شد نصیبش این دریا رفته به خاک
هزار سیصد و بیست روز رحلتش      تازه گشته  بارگاه و قامتش
گر تو داری اعتقاد بیا و ببین     نابینا روشن کند دریا نشین
نور بارانش دیدن در این زمان    شعله ی نورش کشید در آسمان
هر دو گلدهسش کشید اوج هوا     درد بی درمان کند فوری دوا
گر تو جویای حقیقت و حقی     پدرش امام باقر در بقی
از صمیم دل دارن دوس او    همه جا یاین بری پابوس او
کن تو باور این سخن از روی راس     او چو احمد ابن موسی شهر فارس
از قلم توضیح بدم این معجزا           این یکی باشد نزیک امام رضا
بوی مشکش می دهد بوی بهشت        بارگاهش همچو زینب در دمشق
معجزاتش همه دیدن در بلاد     این شبیه کاظمین و کربلاست
تا زمان مهدی امام زمان         کشور ایران باشد در امان
این یکی باشد ز زوار بهشت     بهر ایمام این دو بیتی را نوشت 

کربلایی محمد درویشی فرزند کربلایی عباس
ساکن شابدلا   والسلام  نامه تمام  

برای شادی روح همه ی درگذشتگان بویژه مرحوم بوزمون صلوات
تیدیل شده از صدا به متن توسط: لطیف درویشی