مشاغل سنتی اهالی شاه عبدالله

مشاغل سنتی اهالی شاه عبدالله و دیگر ساحل نشینان خلیج همیشه  فارس:

برگرفته از وبلاگ یا شاه عبداله متعلق به آقای عبدالعزیز موحدی (با اندکی تغییر)

سال های دهه چهل که بنده  در دوران کودکی بودم  وقبل از ان نیز  مشاغلی سنتی مثل  : مشک دوزی  . دول دوزی . جل دوزی.   تور بافی دستی . جاجیم بافی .  شله  بافی . نمد مالی  . خیش سازی . بنه بافی.  دروپنجره سازی چوبی. نخ ریسی دستی. حور  بافی.در ولات  خودمان یا  دهات اطراف رواج داشت. البته بعضی مشاغل موقتی نیز بوسیله افراد دوره گرد وجود داشت مانند: گمبوزنی قوری چینی  یا تعمیر درامهای فلزی. آهنگری ( تهیه داس .عسل خیش . تیشه  بیل وکلنگ ومنتیل و اره وانبر یا مقاش و ....) چیزهایی مانند: خمره ، کوزه ،جهله و حبانه  که همه جزء صنایع دستی  ولایات دیگر بود وارداتی محسوب میشد.

بعدا که عده ای به آبادان رفت وآمد نمودند  بشکه های فلزی 20  الی 30 لیتری  که به ان درام  می گفتند. روی کار آمد وجای مشک ها را گرفت. درامها را در یک وسیله  چوبی بنام برداله روی الاغ می گذاشتند وبا آنها  آب  از چا ه های  کل حیدر به  روستا حمل می کردند خدا رحمت کند گذشتگان و مرحوم کل حیدر را که اگر واقعا این چاه ها نبود مردم  از اب تلخ  ودو رگه دیگر چاهها بناچار  استفاده می کردند . از چاه های کل حیدر علاوه بر اهالی مالکی و شاه عبدالله اهالی روستاهای همجوار مثل عامری . ذلقی . رگ سفید وبوطاهری جهت تهبه آب شرب استفاده می کردند.

       سالهای بعد  وسیله  چرخ دار بهتری روی کار آمد که بآن " اربانه " می گفتند ( اربانه واژه  عربی)  از انواع آن در کشور های عربی وآفریقایی هنوز هم وجود دارد. خلاصه  اربانه که عبارت بود ازدو حلقه چرخ جلو اتومبیل  وانت بطور کامل با سگدست وبلبیرنگها که وسط این چرخها را با یک تکه تیراهن  یا نبشی به هم متصل می نمودند. بعضی هم از اکسل عقب اتومبیل برای  تهیه اربانه  استفاده می کردند. که اسکلت چوبی اربانه با دو میله که شکل یو U)) انگلیسی بود ودو سر آن پیچ ومهره داشت  وبه آن کرپی گفته می شد. با آن به  تیرآهن یا اکسل  متصل می شد. اربانه بوسیله دو چوب بلند چهارمتری ویک تسمه پهن که معمولا از طناب بافته شده یا لاستیک اتومبیل تهیه میشد . به اسب  یا الاغ بسته می شد. از اربانه  استفاده های متعددی میشد . درحمل ونقل بار ومسافر  وتهیه محصولات کشاورزی و مصالح ساختمانی وخیلی کارهای  دیگر بکار گرفته می شد.

          ازجمله مشاغلی که  عده زیادی از مردان روستا را به خود مشغول می کرد ماهی گیری بود  در فصل پائیز که هوا خنک تر می شد . تعدادی از افراد علاقمند  که خود هم تور ماهی گیری داشتند یا بصورت امانی از دیلم می آوردند در ضلع جنوبی  شاه عبدالله زمین مسطحی بود که به آن بهسکی  می گفتند . تورهای خود را جهت انجام تعمیرات پهن می نمودند که به این کار  ربابه  گفته می شد.  مرحومین  . بو حیدر . بو غلامحسین . بخشو . بو قمبر  و دیگران  در این کارها مهارت داشتند . خدا همه گذشتگان را بیامرزد. چقدر هم زحمت می کشیدن .خدا هم برکت می داد  ایام نوروز که می شد  ماهی های درشت وتازه مثل :

راشگو. سنگسر .سبیتی . حلوا ماهی و..... صید می شد که علاوه بر اهالی . زوار امامزاده نیز از آنها خریداری می نمودند. یا فصل میگو که می شد  با هر توری چندین نفر به دریا میرفتند . چه صیدی هم می شد گاهی آنقدر صید زیاد بود که بار چند الاغ میکردند و برای فروش به بندر دیلم  می بردند.

علاوه بر مشاغل یاد شده کشاورزی نیز به صورت کاشت  گندم و جو (به روش دیم) رواج داشت همچنین عده زیادی از اهالی برای یافتن کار و کسب روزی به وسیله لنج از بندر دیلم و دیگربنادر خلیج فارس به کویت می رفتند و بعضا مدت زیادی نیز در آنجا می ماندند و به مشاغلی چون کارگری ،حمالی ،شاگردی مغازه ها و یا دست فروشی مشغول می شدند و هر از چند گاهی اجناس مورد نیاز خانواده هایشان را توسط دوستان و هم ولایتی هایی که به ایران می آمدند می فرستادند.

برخی از اهالی روستا هم در فصل تابستان که فصل بیکاری بود به «بصره » البته بصره  ی ایران  یعنی نخلستانهای اطراف آبادان( که خود شامل منوهی و گصبه بود)می رفتند و در باغات آنجا کارگری می کردند و مزد آنها پس از ماهها کار و تلاش طاقت فرسا چند من خرما و چند دله دوشو بود که ارباب یا صاحب باغ به آنها می داد. گاهی شرایطی چون خشکسالی در منطقه شاه عبدالله یا ...باعث می شد بعضی افراد چند سالی در بصره می ماندند  و با زحمات زیادی امرار معاش می نمودند.وبه قول مرحوم بوزمون « امسال ایگی یاد پار    نون خردن زهر مار»

خدا بیامرزد همه درگذشتگان را که زندگی پر زحمتی داشتند.