شعری در باره ی شهر باستانی آسک

موضوع : شهر باستانی آسک هندیجان

شاعر: فرشید گشتیل

هزاران سالیان شهری چو آسک

به لطف ایزد دنیا تبارک

هویدا بوده در دامان ایران

وجولانگاه آن دنیای شیران

نِکو ایوانکی در قعر افلاک

نشان معبد مزدای بی باک

بنا آورده جد قوم ساسان

زنیرو و توانایی سامان

چنان آتشگهی اسباب این شهر

که گویی هندیان خورشیدکی بهر

فروزان آتشی فی کل اوقات

دیار دین زرتشتی به اثبات

تبار اولش از دار زرتشت

که ایمان خدا همواره در مشت

عبادتگاه آن در حمد مزدا

به دید بندگان دین فردا

دیار مهروانان پای این مهد

تبار هندیان آثار این عهد

چنان آتشگه اش از جا درفشد

که از فرسنگ ها شب ها درخشد

به زیر نور آتشگاه زمانی

که شب ها جنگ اهریمن نشانی

همه سامانه ی ناهید و زهره

به هندیجان آسک داده شهره

به پشت گنبدش نهری گوارا

سپاسی بابتش دائم خدا را 

بسال سیصد و اندی ابودلف

بیارایید در بِه چشمه اش زلف

خوارج جنگ تن آورده بهرش

چنین افسانه از دوران دهرش

که گویی اربعینی از خوارج

هزاری مومنی کشتند و خارج

چنین جنگی روا ازراقه معروف

به تاریخش همه گردید معطوف

سراسر صاحبش ایرانی و لر

همه عالم درش رعیتی حر

زدهملا واهلش قصه هایی

که در اطراف آسک اژدهایی

ندانم صحتی دارد چنین گفت

اگر موجودیت آخر کجا خفت؟

غنامتگاه آن ریشهر و ارجان

زهندیگان ودهملاء دیر جان

همه اهلش روا اخلاق نیکو

ملک ایرانی و اشراف مهرو

هرآنی آمدش جستی تبرک

به رخسار رخش جویید تمسک

زبان زدی میان هر حکومت

که آتشگاه ایران در خصومت

دلیران عجم از خطه ی فارس

تبار کورش و جولانگه پارس 

به زیر سلطه آوردند آباد

زجور جاهلان کردند آزاد

که گویی عاقبت آتشگه آن

رگی ما بین خوزستان و ارجان

به عهدی دیگری اولاد دیلم

حکومت محضرش راندند هر دم

که فرزندان دیلم بهر آسک

شدند آخر تبار شهر آسک

علی در معبدش آورده اسلام

رسید این سلسله اینگونه فرجام