غدیر در سیره عملی امام هادی (ع)

در ایام  ولادت امام هادی علیه السلام و در آستانه عید سعد غدیر عید اکمال دین و اتمام نعمت مطلبی با عنوان غدیر در سیره عملی امام هادی علیه السلام  تقدیم می گردد.

غدیر در زیارت غدیریه امام هادی علیه السلام

روحِ این زیارت زیبا و جامع که امام حسن عسکری علیه السلام از پدر بزرگوارش امام هادی علیه السلام نقل می کند، تولی و تبری است؛ با سلام بر پیامبر اسلام و انبیاء و فرشتگان و بندگان صالح خدا و وارث علم انبیاء امیرمؤمنان علی علیه السلام شروع می شود،
و با لعن قاتلان انبیاء و اوصیای آنها و قاتل امیرمؤمنین علیه السلام و غاصبان حق او و جنگ کنندگان با او و قاتلان امام حسین علیه السلام و پیروان آنها، و صلوات بر پیامبر اسلام و سید اوصیاء علی علیه السلام و آل پاک او خاتمه می یابد. و در اثناء به مناقب امیرالمؤمنین علی علیه السلام که در آیات و روایات آمده، و نیز به اذیت ها و ظلم های وارد بر حضرت و غصب فدک و ظلم به حضرت صدیقه طاهره سلام الله علیها و... اشاره شده است.
یکی از جلوه های زیبای بزرگداشت غدیر در زیارت مخصوص امام علی علیه السلام در روز غدیرمشاهده میشود. کلمات آن زیارت زمزمه روح نواز امام هادی علیه السلام است و تاریخ صدور آن سالی است که معتصم خلیفه عباسی آن حضرت را به بغداد احضار کرد. در این موقعیت، حضرت به زیارت امیرمومنان علیه السلام شتافت؛ حدیث دلبری و یادمان ارزشهای راستین راتجلیدیگر بخشید و میراث ماندگاری از شکوه ولایت در خاطره ها به یادگار گذاشت.

فرازهایی از زیارت غدیریه امام هادی علیه السلام
 به مناقب، فضائل، القاب، آیات ولایت در مورد حضرت امیرالمؤمنین علی علیه  السلام اشاره شده است از جمله:

1- اختصاص لقب امیرالمؤمنین علی علیه  السلام
2- اعلمیت امیرالمؤمینن علیه السلام؛
  3- سئوال و باز ؛  پرسی از ولایت؛
 4- ایمان امیرالمومنین و نخستین مسلمان بودن آن حضرت؛
 5- شجاعت امیرالمؤمنین علیه السلام؛
6- عبادت امیرالمؤمنین علیه السلام؛
 7- علی یعسوب المؤمنین است؛
8- علی قائد الغر المحجلین است؛
9- اخوت پیامبر با علی علیه السلام
10- آیات ولایت (ایه تبلیغ، آیه اکمال، آیه ولایت، آیه سأل سائل بعذاب واقع)

منبع : کتاب غدیر در سیره عملی امام  هادی علیه السلام ،محمد رضا شریفی ،

ناشر مرکز تحقیقات رایانه ای قائمیه اصفهان

خورشید هدایت

    

نویسنده:سمیه سوری

سیری کوتاه در زندگی امام هادی(علیه السلام)

امام ابوالحسن علی النقی الهادی(ع) در نیمه ذی حجه سال 212 هجری در اطراف مدینه، در محلی موسوم به «صریاّ» چشم به جهان گشود. امام هادی(ع) در سال 220 هجری، در هشت سالگی، بعداز شهادت پدر بزرگوارش امام جواد(ع) به امامت رسید. مدت هدایت و امامت آن حضرت، 33 سال بود و در 41 سالگی،در سوم رجب سال254هجری در شهر سامرا بر اثر زهری که با دسیسه معتز، سیزدهمین خلیفه عباسی به ایشان خورانده شد،مسموم گردید و به شهادت رسید.مشهورترین القاب آن بزرگوار، نقی و هادی است و کنیه آن حضرت ، ابوالحسن بود.[1]

القاب امام هادی(علیه السلام)

برای امام هادی(ع) به تناسب خوی و صفاتش، القابی را ذکر کرده اند که هر کدام، دارای شأن نزول و فلسفه ای است. لقبهای زیر، بخشی از القاب آن حضرت است:
1. نقی، به معنای پاک، پاکیزه از آلودگی و انحراف؛
2. مرتضی، به خاطر پسندیده بودن خوی و رفتارش در برخوردها و روابط؛
3. عالِم: به دلیل دانش بسیار و پردامنه اش در عرصه های گوناگون علمی و فرهنگی؛
4. عسگری، به خاطر اقامتش در محیط نظامی که به دستور دشمن صورت گرفته بود؛
5. رشید، به دلیل رشدیافتگی و هدایت شدگی او از سوی حق؛
6. وفی، به معنای وفادار و انجام دهنده عهد و پیمان، به تمام و کمال.[2]