دستی ز غیب قافیه را کربلا گذاشت

با اشک هاش دفتر خود را نمور کرد  

                   در خود تمام مرثیه ها را مرور کرد

ذهنش ز روضه های مجسم عبور کرد  

              شاعر بساط سینه زدن را که جور کرد

احساس کرد از همه عالم جدا شده ست

در بیت هاش مجلس ماتم به پا شده ست

در اوج روضه خوب دلش را که غم گرفت

                       وقتی که میزو دفتر و خودکار دم گرفت

وقتش رسیده بود به دستش قلم گرفت  

                      مثل همیشه رخصتی از محتشم گرفت

باز این چه شورش است که در جان "واژه" هاست

شاعر شکست خورده ی طوفان "واژه" هاست